by CMR@dmin | Sep 10, 2020 | Stories of Hope
‘n Storie van ‘n 3 jarige dogtertjie wat net nie wil praat nie
Ek kry ’n nuwe aanmelding van ’n 3 jarige dogtertjie wat nie wil praat nie. Sy kan praat maar net met mense wat sy baie goed ken en vertrou. Ook ‘luister’ sy nie in die skool nie en sukkel sy met maats. Die mamma is bang dat sy dalk ’n mate van outisme het, aangesien haar ouer boetie met outisme gediagnoseer is.
Sy is die liefste dogtertjie. Weier om te praat en weier om enigiets te doen wat die terapeut haar vra om te doen of voorstel wat hulle kan doen. Al wat sy doen, is om onder die klein tafeltjie in te kruip. Terapeut besluit om maar ’n ‘tent’ te bou aangesien sy nie onder die tafeltjie kan pas nie. Die dogtertjie is mal oor die idee en dit is al wat gedoen moet en mag word gedurende sessies.
Terapeut werk volgens kind se proses en gebruik die tent as middel en medium vir terapie. Terapeut mag aanvanklik net buite die tent wees met die deur flap wat toe is. Speelgoed mag onderdeur tentflap aan dogter verskaf word. Later kan opdragte soos om ’n tekening te maak deur die tentflap geskied. Met tyd mag die tentflap gelig word. Later word terapeut genooi om saam met dogter in tent te sit. Steeds word minimum woorde gebruik. Gebare en geluide is ons medium van kommunikasie.
Dit wil voorkom of die dogtertjie aan selektiewe mutisme ly. Selektiewe mutisme is ‘n sosiale angs-versteuring waar ‘n persoon wat in staat is tot spraak en kommunikasie in gegewe situasies nie in staat is om te praat nie.
Selektiewe mutisme kom veral by kinders voor. Dit is ‘n vorm van angs en kan maklik met outisme of asperger verwar word. Kinders wat aan selektiewe mutisme ly sal gewoonlik nie ‘n woord in die skool of groep-opset praat nie, maar is baie geselserig tuis. Die res van die kind se ontwikkeling en gedrag toon normaal.
Na ‘n goeie terapeutiese verhouding gebou is, wys terapeut gedurende ’n sessie weer die speelgoed-diere aan die dogtertjie en sy begin vertel oor ‘n krokodil wat hulle met ‘n uitstappie gesien het. Ons eerste deurbraak! Met tyd word die tent vir haar minder belangrik en kommunikeer sy vrylik met die terapeut. In die sessies word aandag gegee aan haar selfbeeld, ontspanningstegnieke en sy leer om te vertrou. Haar Juffrou meld dat die dogtertjie heeltemal verander het en nou ook vrylik met haar kommunikeer.
Sy moet ongelukkig na ‘n ander skool skuif – ‘n baie groter skool. Almal verwag ‘n terugval aangesien so ‘n skuif baie angs by ‘n kind meebring. Die terugvoer is verstommend! Sy pas ongelooflik goed aan en het geensins teruggeval nie! Daar word vir ‘n tyd nog terapie gedoen om haar te monitor, maar sy het geleer om haar angs te bowe te kom en vorder baie goed!
by CMR@dmin | Sep 9, 2020 | Stories of Hope
Angela het kleptomanie oorwin met die hulp van Jesus Christus en die ondersteuning van CMR-Moreletapark.
“Ek is al vanaf agtjarige ouderdom skuldig aan winkeldiefstal. “ So gesels Angela Botha* (skuilnaam) met Helena van Emmenis oor haar probleem.
“Ek ly aan kleptomanie, want ek kan nie ophou steel nie. Dit is asof iets in my kop vir my sê om te steel.” Van die artikels wat sy gereeld steel is toiletware, vleis en plante. “Geld is nooit die kwessie as ek steel nie. Ek en my seuns vrees die geluid van ‘n alarm wat by die deur afgaan. Ons ken al die geluid van ‘n alarm!”
Angela is al ‘n paar keer gevang, maar dit stuit haar nie. “Die idee dat ek in die tronk kan beland, keer my glad nie om te steel nie. As ek lus voel om iets te steel, klim ek in my kar en gaan doen dit. Ek dink glad nie aan die gevolge nie.”
Angela het twee kinders, onderskeidelik 12 en 15 jaar oud. “Hulle weet ek steel. Soms is hulle by my wanneer ek winkel toe gaan en uitloop sonder om te betaal. Ek sê gereeld vir hulle dit is verkeerd en dat hulle dit nooit moet doen nie.”
Sy meen haar tegnieke het oor die jare verbeter en dat dit haar kanse verlaag om gevang te word. “Ek weet ek moet ophou, maar ek het nie die wilskrag nie.” Die meeste van die goed wat Angela steel, gee sy weg. Daarna ontwikkel sy skuldgevoelens en loop met ‘n geweldige worsteling in haar.
Wat is kleptomanie? Dit is ‘n toestand wat by 5-10% mense voorkom. Helena verduidelik aan Angela dat die belangrikste aspek van kleptomanie die aanhoudende mislukking is om die impuls te beheer wat steel weerstaan, hoewel die artikels wat gesteel word, nie vir persoonlike gebruik of die geldwaarde daarvan, nodig is nie.
Volgens Helena ervaar Angela ‘n styging van subjektiewe spanning voor die diefstal en dan plesier, genoegdoening of verligting terwyl sy die diepstal pleeg. ‘n Kleptomaan steel nie uit woede of wraak nie. Die goedere het tipies min waarde vir haar, veral omdat sy dit meestal weggee.
Angela ervaar die impuls om te steel as onaanvaarbaar ten opsigte van haar ideale voorstelling van haarself en sy is bewus dat dit verkeerd en sinloos is.
CMR-Moreletapark het ‘n lang pad met Angela gestap. Sy word op ‘n weeklikse basis gesien, sodat sy oor haar onderliggende angs en verwerping kan gesels. Om haar eiewaarde te verhoog, is sy ‘n voltydse vrywilliger van CMR. Angela vaar uitstekend in die gemeente stoor waar sy behulpsaam is met die sortering van klere, uitdeel van kospakkies en algemene instandhouding. Sy vaar uitstekend en het onmisbaar vir CMR geraak.
In die genesingsproses het Angela begrip getoon vir kinders in kinderhuise. Tans is sy ‘n naweek-ouer vir twee tienerdogters uit die kinderhuis.
Vir die afgelope 13 maande het Angela nog nie een item uit winkels gesteel nie. Wanneer Helena vir haar vra of dit moeilik is, is die eerlike antwoord dat dit elke dag, elke minuut, ‘n wilsbesluit neem om dit nie te doen nie. Elke dag spook sy met haar eie gedagtes en moet opnuut self ‘n besluit neem. Angela het so gevorder in terapie dat sy besluit het om in 2012 ‘n beradingskursus aan die Universiteit van Potchefstroom te volg.
God het presies geweet wat die oorsaak en gevolg van haar verwonde hart is. hy het elke wond met sy groot liefde heelgemaak en verpleeg dit met deernis. In die gesondword proses, het Angela bevryding beleef en in dié vryheid lê diepe geluk en vrede.
Angela het kleptomanie oorwin met die hulp van Jesus Christus en die ondersteuning van CMR-Moreletapark.
by CMR@dmin | Sep 8, 2020 | Stories of Hope
Louis* (skuilnaam) onthou die tyd toe alkohol sy lewe oorheers het, nog soos gister.
My alkoholprobleem het my so stil-stil bekruip totdat ek totaal afhanklik daarvan geword het. As ek nou terugdink, het dit vashouplekke gevind daar waar ek te doene gehad het met nie-lekker goed nie, onder ander die grensoorlog waar ek ‘n bottel Portugese rum saam met Portugese soldate in Angola uitgedrink het na ‘n sekere onaangename gebeurtenis. Dit het my goed laat voel en ek onthou nog die spesifieke naam van die rum. So het dit dan oor ‘n lang tydperk ‘n plek in my lewe vasgemaak.
Ek was ook vir 14 jaar een van drie persone in die land wat uitgesonder was vir die ouditering van die koverte projekte van die Weermag. In daardie tye het ek baie gereis, in die buiteland sowel as na Afrika-lande, sonder dat enigiemand behalwe die Ouditeur-generaal (OG) geweet het waar ek was en hoe lank ek weg sal wees. Ek was, na aankoms, op ‘n tyd vir ‘n geruime tyd iewers in die buiteland in aanhouding vir ondervraging deur die veiligheidspolisie van daardie land. Ek het gevrees vir die dag waarop ek die betrokke land moes verlaat en het ‘n bottel Gin uitgedrink, voordat ek die moed gehad het om die doeane te face. Hierdie bagasie was van my verskonings om te drink. Later jare het ek vasgehou aan my verlede en het verskriklik begin drink. Toe ek eindelik, na my eerste rehab, besef dat ek ‘n groot drankprobleem het, was dit te laat en kon ek net nie ophou nie. Dit het deel van my daaglikse bestaan geword en kon ek nie ‘n dag daarsonder nie. My grootste probleem was dat ek gedink het dat ek met my eie krag kon ophou, want ek is mos ‘n gelowige. Ek het aan die Here geglo, maar min het ek geweet dat die Vader nog altyd by my was en gewag het dat ek net die deur moes oopmaak. In my woelige worstelling met die gedagte dat ek mos by myself hierdie probleempie kan uitsorteer, het ek weer in sewe rehabs beland.
Tydens my voorlaaste rehab het ek ‘n hartaanval gehad. Die ganse personeel het ‘n ambulans ontbied en ons het seker twee ure daarvoor gewag. Ek noem dit spesifiek, want dit was die Vader se betyds. Met my aankoms by Unitas Hospitaal, is ‘n EKG gedoen en die kardioloog kon geen afwyking sien nie en my ontslaan. Terwyl ek besig was om aan te trek, het ek net die kardioloog so vaagweg hoor skree en hy het dadelik begin met resussitation. Dis nou daardie masjien wat jou so twee meter hoog laat trek. Ek het gevoel dat my gees my liggaam uit my regtersy verlaat. Ek onthou hoe ek omgekyk het en die noodpersoneel aan my sien werk het. ‘n Onbeskryflike vrede het oor my geheers. Ek het opwaarts beweeg en die groenste groen bokant die blouste blou met ‘n duidelike skeidslyn gesien en die volgende oomblik was ek weer terug op die bed met met mense rondom my. Nadat ‘n balon in my hart ingeplant is, moet ek vir vyf dae stil lê voordat ek geopereer kon word.
Na vier omlydings was ek vir nog 21 dae in intensief. Ek is die Saterdagoggend ontslaan en toe ek weer sien, stap ek ‘n uur later uit die drankwinkel met genoeg voorraad vir ‘n paar dae. Lyk my toe het ek ernstig begin drink en ek was van plan om my dood te drink. Ek was glo in ‘n koma, want ek kon niks onthou van my opname in Magaliesoord nie. Na mediese behandeling is ek na die eintlike rehab oorgeplaas. Dit was my omkeer. Ek het toe eers besef dat ek op geen manier op myself kan staatmaak om my te red nie. Die tweede of derde aand het ek ‘ n vreemde gevoel hier binne my gekry en ek het OPREG gebid en vir Jesus gevra dat HY asseblief moet oorneem, want ek kon nie. Dieselfde aand het ek ‘n beeld van die Vader gesien. Ek het op sy een arm gesit en het gesien dat Hy ‘n deurskynende bottel het, ek kon nie sien of dit leeg of vol was nie. Hy het dit oor ‘n afgrond vol digte mis gegooi. Ek het ook ‘n skerp lig aan my regterkant gesien. Ek het gevoel hoe ‘n groot ding uit my lewe verdwyn en het net ‘n groot rustigheid ervaar. Dis toe dat ek besef het GOD IS IN BEHEER. Wat ‘n wonderlike ervaring! Ek het die volgende oggend gedros met daardie versekering – ek dink dit was die Maandag- of Dinsdagoggend. Dieselfde week het ek by Saamstaan – ‘n ondersteuningsgroep vir substansafhanklikheid van Moreletapark Gemeente aangesluit. Dit was iewers in September – sewe-en-‘n-half jaar gelede. Ek het die nabyheid en die vreugdegevoel van die Heilige Gees hier binne my gevoel. ‘n Onbeskryflike, wonderlike gevoel en ek wou net dans soos Dawid.
Op 31 Januarie die volgende jaar het Jesus my na die doop gelei. Oppad kerk toe, het ek ‘n dubbele reënboog gesien en het so special gevoel. So asof die Vader net vir my dit wou wys, STUNNING. Ek lewe nie net meer van dag tot dag nie, maar LEWE elke dag. Ek voel opgewonde oor ‘n LEWENDE VADER – dankie Jesus!
Die ondersteuningsgroep met sy mense het vir my ongelooflike betekenis. Dis ‘n groep wat Jesus laat onstaan het met spesifieke, aangewese leierskap. Dis my boeties en sussies, dis ‘n groep wat die omvattende betekenis van VRUG VAN DIE GEES uitleef. Dis ‘n groep van my bestaan. Dit ‘n groep wat met lief en leed, almal verstaan. Dis ‘n groep waar ek nie maklik op ‘n Donderdagaand verby ry nie en dis ‘n groep wat die Heilige Gees bywoon en ek glo dis ‘n groep waarin Jesus welkom voel, want ons heilig sy Naam – dankie Jesus. Ek voel geborge en vry binne die groep en ervaar ‘n nie-veroordelende houding vanaf die maatskaplike werker – dankie dat ek weer mens kan wees en ‘n tweede kans kan kry.
Recent Comments