Dit was soos enige ander dag – daar was vele oproepe om te hanteer, hofverslae om te skryf, hofafsprake om na te kom, onderhoude van mense wat my kom sien het, verslae om in te dien, geboortesertifikate om by Binnelandse Sake te kry ens, ens….’n deurmekaar lessenaar waarop ek àltyd na alles soek!
En toe kom die oproep van my kollega by die hospitaal. Kan ek asb help – hulle het ‘n HIV positiewe dogterjie daar van 6 maande wat uitgeplaas moét word. Sy het nou persoonlike TLC nodig, hope en hope daarvan. My moed het in my skoene ingesak – dit mag ‘n probleem wees. Waar kry ek nou veiligheidplekouers wat my met so ‘n dogtertjie kan help?? Talle oproepe later laat weet ek my kollega – ek is besig om veiligheidsouers te soek, hou net vas! Ek moes toé reeds geweet het dat God hier aan die werk is. Jy weet, soms vergeet ons om te onthou dat God àltyd met ‘n plan werk. Nietemin, so skakel ek een na die ander van my veiligheidsouers. Jammer, jammer ons kan nie help nie, geen opening nie, kan nie nou ‘n HIV positiewe baba inneem nie, ens…. My laaste oproep is na Johanna wat ek weet reeds twee HIV positiewe pleegkinders in haar sorg het. Miskien kan sy help (net vir ‘n rukkie!) of weet sy dalk van iemand wat my kan help. Ja, sê sy, bring haar, ek sal help, maar onthou, net vir ‘n kort tydjie. Dankie Here, nou kan ons Mary huis toe bring!! Skakel my kollega by die hospitaal nadat twee dae van onophoudelike skakel, reeds verstryk het. Ek kom haal Mary môre.
Ek pak my gewone sakkie wanneer ek babas by ‘n hospitaal gaan haal. Ek los maar die klein babakleertjie in die sakkie, en pak 3-6 maande kleertjies in – Mary is darem al 6 maande!! By die hospitaal stap my kollega saam met my na die baba-afdeling. Ons wag vir die besige suster om te kom help. Ek verwonder my soos altyd aan al die babatjies daar. Ek stap na wat vir my soos ‘n 6 maande oue dogtertjie lyk – ja dis seker sy!! Die suster wat intussen opdaag stap na ‘n wiegie met ‘n babatjie wat sowat 2 maande oud lyk en soos ‘n siek babatjie boonop!! “Nee” skreeu dit in my binneste, jy maak ‘n fout suster, hier is Mary, daardie babatjie lyk vir my nie baie lekker nie – inteendeel, sy lyk vir my tot die dood toe siek!! Die suster met die sagte oë kyk na my en sê sag, “nee Anne-Marie, hier is sy!” Maar suster, sy lyk dan 2 maande oud en nie gesond nie, is julle seker sy is gereed vir ontslag? Die koudheid van my bloed maak my bewerig – ek vra om eers die pediater te sien. Toe laasgenoemde opdaag verseker sy my dat Mary nou huis toe moét gaan. Hulle kan niks meer vir haar in die hospitaal doen nie. Sy het nou baie liefde en persoonlike aandag nodig. Ek luister met angs en probeer kophou tussen verduidelikings oor al die medikasie wat hierdie mensie moet inneem. Flou probeer ek weer vra: dokter is jy seker? Hierdie kleine amper – mensie wat soos ‘n pasgebore baba lyk, is jy regtig seker??
Later is ek daar uit – ‘n kleine baie brose mensie toegedraai in ‘n kombersie. Die klere wat ek gebring het, hopeloos te groot. Gelukkig was die 0-3 maande klere nog in die sak. Mary weeg sowat 2,6 kg en is 6 maande oud!! Ek onthou dat ek met God gepraat het en gevra het “wat nou?!” Ek laat Johanna weet ek is op pad – moet net gou kantoor omry om die nodige dokumente te fotostateer. Op pad begin Mary met ‘n roggelhoesie hoes. “Asseblief Liewe Jesus” bid ek, “moenie dat sy nou doodgaan nie!!” Ek praat met haar en smeek haar om vas te byt. By die kantoor aangekom, begin daar so ‘n bloederige slym by die neusie uitkom. Ek is amper histeries, maar besef ek sal moet kalm bly. Ek praat met God en eis van Hom om hierdie kind te beskerm – Hy het haar immers oor my pad geplaas? My kollegas by die kantoor bars in trane uit. Dit help my nou glad nie – ek maak klaar en jaag amper na Johanna toe. Daar gekom ontvang sy my met haar gewone hartlikheid, maar ek sien die kommer in haar oë by die aanskoue van Mary. Johanna is immers ‘n hoogs opgeleide verpleegsuster, hoekom lyk sy so bekommerd?! Sal iemand asseblief net vir my sê dat alles okay is?? Ek verduidelik die situasie aan Johanna en oorhandig ‘n hele hoop medikasie aan haar wat Mary moet kry. Ek groet en vra dat sy my op hoogte hou. Sowat 21:00 daardie aand skakel Johanna. Anne-Marie, verklaar sy, jy weet natuurlik dat Mary baie siek is – ek mag jou dalk later vanaand weer bel met baie slegte nuus. Ek bid tot God en wonder hoekom doen Hy dit aan my?? Ek vergeet skoon dat dit nie om my gaan nie. Iewers vanaand veg ‘n kleine mensie vir kosbaarheid wat ons “lewe” noem. Dit raak stil in my binneste en ek weet onwrikbaar dat God sal sorg.
So het ‘n nag ‘n week geword en ‘n week ‘n maand. So weer het ‘n maand maande geword en laat weet Johanna my op ‘n gereelde basis dat Mary se toestand verbeter en stabiliseer. Tipies God verwyt Hy my nie oor my ongeloof nie, maar gaan net voort om Sy genadewerk voort te sit. Tydens ‘n besoek aan Mary op haar eerste verjaarsdag maak God die Hemel net weer vir my oop. Ek word begroet met ‘n oop bekkie met ‘n tandjie hier en daar!! Mary steek haar handjies vir my uit en ek druk ‘n kleine wonderwerkie uit God se Hand styf teen my vas!! “Hoe groot is U, hoe groot is U” – Dankie Liewe Jesus, baie dankie!!
Dit gaan goed met Mary – natuurlik is sy steeds HIV positief maar daar is hoop vir ‘n toekoms. Haar storie is nog nie voltooi nie. Weens Johanna se ouderdom sal sy nie meer vir lank na Mary kan kyk nie. Ons is besig om aan ‘n nuwe plan vir hierdie merkwaardige dogtertjie te werk. Maar ek is nie bang nie. Het God nie reeds gewys dat hier ‘n Plan is wat ons nog net nie mooi raaksien nie?? Ek onthou hoe bang ek was, ek onthou hoe my bloed yskoud in my are geword het toe ek bang was Mary sterf in my arms. Dankie Grote God!! En nou bly geloof, hoop en liefde, hierdie drie, maar die grootste hiervan is die Liefde!! Dankie God en dankie ook vir mense soos Johanna!!
‘n Storie van ‘n 3 jarige dogtertjie wat net nie wil praat nie
Ek kry ’n nuwe aanmelding van ’n 3 jarige dogtertjie wat nie wil praat nie. Sy kan praat maar net met mense wat sy baie goed ken en vertrou. Ook ‘luister’ sy nie in die skool nie en sukkel sy met maats. Die mamma is bang dat sy dalk ’n mate van outisme het, aangesien haar ouer boetie met outisme gediagnoseer is.
Sy is die liefste dogtertjie. Weier om te praat en weier om enigiets te doen wat die terapeut haar vra om te doen of voorstel wat hulle kan doen. Al wat sy doen, is om onder die klein tafeltjie in te kruip. Terapeut besluit om maar ’n ‘tent’ te bou aangesien sy nie onder die tafeltjie kan pas nie. Die dogtertjie is mal oor die idee en dit is al wat gedoen moet en mag word gedurende sessies.
Terapeut werk volgens kind se proses en gebruik die tent as middel en medium vir terapie. Terapeut mag aanvanklik net buite die tent wees met die deur flap wat toe is. Speelgoed mag onderdeur tentflap aan dogter verskaf word. Later kan opdragte soos om ’n tekening te maak deur die tentflap geskied. Met tyd mag die tentflap gelig word. Later word terapeut genooi om saam met dogter in tent te sit. Steeds word minimum woorde gebruik. Gebare en geluide is ons medium van kommunikasie.
Dit wil voorkom of die dogtertjie aan selektiewe mutisme ly. Selektiewe mutisme is ‘n sosiale angs-versteuring waar ‘n persoon wat in staat is tot spraak en kommunikasie in gegewe situasies nie in staat is om te praat nie.
Selektiewe mutisme kom veral by kinders voor. Dit is ‘n vorm van angs en kan maklik met outisme of asperger verwar word. Kinders wat aan selektiewe mutisme ly sal gewoonlik nie ‘n woord in die skool of groep-opset praat nie, maar is baie geselserig tuis. Die res van die kind se ontwikkeling en gedrag toon normaal.
Na ‘n goeie terapeutiese verhouding gebou is, wys terapeut gedurende ’n sessie weer die speelgoed-diere aan die dogtertjie en sy begin vertel oor ‘n krokodil wat hulle met ‘n uitstappie gesien het. Ons eerste deurbraak! Met tyd word die tent vir haar minder belangrik en kommunikeer sy vrylik met die terapeut. In die sessies word aandag gegee aan haar selfbeeld, ontspanningstegnieke en sy leer om te vertrou. Haar Juffrou meld dat die dogtertjie heeltemal verander het en nou ook vrylik met haar kommunikeer.
Sy moet ongelukkig na ‘n ander skool skuif – ‘n baie groter skool. Almal verwag ‘n terugval aangesien so ‘n skuif baie angs by ‘n kind meebring. Die terugvoer is verstommend! Sy pas ongelooflik goed aan en het geensins teruggeval nie! Daar word vir ‘n tyd nog terapie gedoen om haar te monitor, maar sy het geleer om haar angs te bowe te kom en vorder baie goed!
Angela het kleptomanie oorwin met die hulp van Jesus Christus en die ondersteuning van CMR-Moreletapark.
“Ek is al vanaf agtjarige ouderdom skuldig aan winkeldiefstal. “ So gesels Angela Botha* (skuilnaam) met Helena van Emmenis oor haar probleem.
“Ek ly aan kleptomanie, want ek kan nie ophou steel nie. Dit is asof iets in my kop vir my sê om te steel.” Van die artikels wat sy gereeld steel is toiletware, vleis en plante. “Geld is nooit die kwessie as ek steel nie. Ek en my seuns vrees die geluid van ‘n alarm wat by die deur afgaan. Ons ken al die geluid van ‘n alarm!”
Angela is al ‘n paar keer gevang, maar dit stuit haar nie. “Die idee dat ek in die tronk kan beland, keer my glad nie om te steel nie. As ek lus voel om iets te steel, klim ek in my kar en gaan doen dit. Ek dink glad nie aan die gevolge nie.”
Angela het twee kinders, onderskeidelik 12 en 15 jaar oud. “Hulle weet ek steel. Soms is hulle by my wanneer ek winkel toe gaan en uitloop sonder om te betaal. Ek sê gereeld vir hulle dit is verkeerd en dat hulle dit nooit moet doen nie.”
Sy meen haar tegnieke het oor die jare verbeter en dat dit haar kanse verlaag om gevang te word. “Ek weet ek moet ophou, maar ek het nie die wilskrag nie.” Die meeste van die goed wat Angela steel, gee sy weg. Daarna ontwikkel sy skuldgevoelens en loop met ‘n geweldige worsteling in haar.
Wat is kleptomanie? Dit is ‘n toestand wat by 5-10% mense voorkom. Helena verduidelik aan Angela dat die belangrikste aspek van kleptomanie die aanhoudende mislukking is om die impuls te beheer wat steel weerstaan, hoewel die artikels wat gesteel word, nie vir persoonlike gebruik of die geldwaarde daarvan, nodig is nie.
Volgens Helena ervaar Angela ‘n styging van subjektiewe spanning voor die diefstal en dan plesier, genoegdoening of verligting terwyl sy die diepstal pleeg. ‘n Kleptomaan steel nie uit woede of wraak nie. Die goedere het tipies min waarde vir haar, veral omdat sy dit meestal weggee.
Angela ervaar die impuls om te steel as onaanvaarbaar ten opsigte van haar ideale voorstelling van haarself en sy is bewus dat dit verkeerd en sinloos is.
CMR-Moreletapark het ‘n lang pad met Angela gestap. Sy word op ‘n weeklikse basis gesien, sodat sy oor haar onderliggende angs en verwerping kan gesels. Om haar eiewaarde te verhoog, is sy ‘n voltydse vrywilliger van CMR. Angela vaar uitstekend in die gemeente stoor waar sy behulpsaam is met die sortering van klere, uitdeel van kospakkies en algemene instandhouding. Sy vaar uitstekend en het onmisbaar vir CMR geraak.
In die genesingsproses het Angela begrip getoon vir kinders in kinderhuise. Tans is sy ‘n naweek-ouer vir twee tienerdogters uit die kinderhuis.
Vir die afgelope 13 maande het Angela nog nie een item uit winkels gesteel nie. Wanneer Helena vir haar vra of dit moeilik is, is die eerlike antwoord dat dit elke dag, elke minuut, ‘n wilsbesluit neem om dit nie te doen nie. Elke dag spook sy met haar eie gedagtes en moet opnuut self ‘n besluit neem. Angela het so gevorder in terapie dat sy besluit het om in 2012 ‘n beradingskursus aan die Universiteit van Potchefstroom te volg.
God het presies geweet wat die oorsaak en gevolg van haar verwonde hart is. hy het elke wond met sy groot liefde heelgemaak en verpleeg dit met deernis. In die gesondword proses, het Angela bevryding beleef en in dié vryheid lê diepe geluk en vrede.
Angela het kleptomanie oorwin met die hulp van Jesus Christus en die ondersteuning van CMR-Moreletapark.
Louis* (skuilnaam) onthou die tyd toe alkohol sy lewe oorheers het, nog soos gister.
My alkoholprobleem het my so stil-stil bekruip totdat ek totaal afhanklik daarvan geword het. As ek nou terugdink, het dit vashouplekke gevind daar waar ek te doene gehad het met nie-lekker goed nie, onder ander die grensoorlog waar ek ‘n bottel Portugese rum saam met Portugese soldate in Angola uitgedrink het na ‘n sekere onaangename gebeurtenis. Dit het my goed laat voel en ek onthou nog die spesifieke naam van die rum. So het dit dan oor ‘n lang tydperk ‘n plek in my lewe vasgemaak.
Ek was ook vir 14 jaar een van drie persone in die land wat uitgesonder was vir die ouditering van die koverte projekte van die Weermag. In daardie tye het ek baie gereis, in die buiteland sowel as na Afrika-lande, sonder dat enigiemand behalwe die Ouditeur-generaal (OG) geweet het waar ek was en hoe lank ek weg sal wees. Ek was, na aankoms, op ‘n tyd vir ‘n geruime tyd iewers in die buiteland in aanhouding vir ondervraging deur die veiligheidspolisie van daardie land. Ek het gevrees vir die dag waarop ek die betrokke land moes verlaat en het ‘n bottel Gin uitgedrink, voordat ek die moed gehad het om die doeane te face. Hierdie bagasie was van my verskonings om te drink. Later jare het ek vasgehou aan my verlede en het verskriklik begin drink. Toe ek eindelik, na my eerste rehab, besef dat ek ‘n groot drankprobleem het, was dit te laat en kon ek net nie ophou nie. Dit het deel van my daaglikse bestaan geword en kon ek nie ‘n dag daarsonder nie. My grootste probleem was dat ek gedink het dat ek met my eie krag kon ophou, want ek is mos ‘n gelowige. Ek het aan die Here geglo, maar min het ek geweet dat die Vader nog altyd by my was en gewag het dat ek net die deur moes oopmaak. In my woelige worstelling met die gedagte dat ek mos by myself hierdie probleempie kan uitsorteer, het ek weer in sewe rehabs beland.
Tydens my voorlaaste rehab het ek ‘n hartaanval gehad. Die ganse personeel het ‘n ambulans ontbied en ons het seker twee ure daarvoor gewag. Ek noem dit spesifiek, want dit was die Vader se betyds. Met my aankoms by Unitas Hospitaal, is ‘n EKG gedoen en die kardioloog kon geen afwyking sien nie en my ontslaan. Terwyl ek besig was om aan te trek, het ek net die kardioloog so vaagweg hoor skree en hy het dadelik begin met resussitation. Dis nou daardie masjien wat jou so twee meter hoog laat trek. Ek het gevoel dat my gees my liggaam uit my regtersy verlaat. Ek onthou hoe ek omgekyk het en die noodpersoneel aan my sien werk het. ‘n Onbeskryflike vrede het oor my geheers. Ek het opwaarts beweeg en die groenste groen bokant die blouste blou met ‘n duidelike skeidslyn gesien en die volgende oomblik was ek weer terug op die bed met met mense rondom my. Nadat ‘n balon in my hart ingeplant is, moet ek vir vyf dae stil lê voordat ek geopereer kon word.
Na vier omlydings was ek vir nog 21 dae in intensief. Ek is die Saterdagoggend ontslaan en toe ek weer sien, stap ek ‘n uur later uit die drankwinkel met genoeg voorraad vir ‘n paar dae. Lyk my toe het ek ernstig begin drink en ek was van plan om my dood te drink. Ek was glo in ‘n koma, want ek kon niks onthou van my opname in Magaliesoord nie. Na mediese behandeling is ek na die eintlike rehab oorgeplaas. Dit was my omkeer. Ek het toe eers besef dat ek op geen manier op myself kan staatmaak om my te red nie. Die tweede of derde aand het ek ‘ n vreemde gevoel hier binne my gekry en ek het OPREG gebid en vir Jesus gevra dat HY asseblief moet oorneem, want ek kon nie. Dieselfde aand het ek ‘n beeld van die Vader gesien. Ek het op sy een arm gesit en het gesien dat Hy ‘n deurskynende bottel het, ek kon nie sien of dit leeg of vol was nie. Hy het dit oor ‘n afgrond vol digte mis gegooi. Ek het ook ‘n skerp lig aan my regterkant gesien. Ek het gevoel hoe ‘n groot ding uit my lewe verdwyn en het net ‘n groot rustigheid ervaar. Dis toe dat ek besef het GOD IS IN BEHEER. Wat ‘n wonderlike ervaring! Ek het die volgende oggend gedros met daardie versekering – ek dink dit was die Maandag- of Dinsdagoggend. Dieselfde week het ek by Saamstaan – ‘n ondersteuningsgroep vir substansafhanklikheid van Moreletapark Gemeente aangesluit. Dit was iewers in September – sewe-en-‘n-half jaar gelede. Ek het die nabyheid en die vreugdegevoel van die Heilige Gees hier binne my gevoel. ‘n Onbeskryflike, wonderlike gevoel en ek wou net dans soos Dawid.
Op 31 Januarie die volgende jaar het Jesus my na die doop gelei. Oppad kerk toe, het ek ‘n dubbele reënboog gesien en het so special gevoel. So asof die Vader net vir my dit wou wys, STUNNING. Ek lewe nie net meer van dag tot dag nie, maar LEWE elke dag. Ek voel opgewonde oor ‘n LEWENDE VADER – dankie Jesus!
Die ondersteuningsgroep met sy mense het vir my ongelooflike betekenis. Dis ‘n groep wat Jesus laat onstaan het met spesifieke, aangewese leierskap. Dis my boeties en sussies, dis ‘n groep wat die omvattende betekenis van VRUG VAN DIE GEES uitleef. Dis ‘n groep van my bestaan. Dit ‘n groep wat met lief en leed, almal verstaan. Dis ‘n groep waar ek nie maklik op ‘n Donderdagaand verby ry nie en dis ‘n groep wat die Heilige Gees bywoon en ek glo dis ‘n groep waarin Jesus welkom voel, want ons heilig sy Naam – dankie Jesus. Ek voel geborge en vry binne die groep en ervaar ‘n nie-veroordelende houding vanaf die maatskaplike werker – dankie dat ek weer mens kan wees en ‘n tweede kans kan kry.
Ten years ago little Praise was born in the Tembisa hospital. What should have been a joyous entry into the world, turned into tragedy when his mother failed to survive childbirth, leaving him an orphan. Sifiso spent the first months of his life at Tembisa hospital, waiting in vain for family members to claim him and take him into their care. Even the mother’s body remained unclaimed and ultimately, eight months old, social workers had to find him a loving home.
The boy, by this time called “Praise” by all who knew him, has developed to become a humble and loving young man, whose favourite book to read is The Holy Bible. Unfortunately, his foster care placement has become redundant and he had to be placed at a Children`s Home while social workers are exploring other foster care parents.
It is the social worker’s wish that Praise can enjoy a special 10th year birthday like other children.
We appeal to anyone who can sponsor Praise’s birthday and make it as special as possible. South Africa, Midrand, let’s join hands and give this special boy a birthday to remember.
HAPPY BIRTHDAY IN ADVANCE PRAISE. YOU ARE VERY SPECIAL TO US!!!
If you’d like to get involved, contact our Midrand branch here
Recent Comments